Forum cybernetyczne

[W.D.]

W artykule w Wikipedii poświęconej książce skarg i wniosków czytamy o niej, że „stanowiła w Polsce Ludowej obowiązkowe wyposażenie uspołecznionych placówek (…), które powinno znajdować się w widocznym i swobodnie dostępnym miejscu”. Prowadzono je także na stacjach kolei państwowych.
Kilka miesięcy temu pod jednym z postów PKS-u w Rzeszowie na fejsie dodałem komentarz, w którym zaproponowałem dodanie wpisu (i przypięcie go) poświęconego właśnie wnioskom i skargom pasażerów. Post został usunięty (a tym samym i mój komentarz). Dodałem więc swój komentarz ponownie pod innym postem. Tym razem postu nie usunięto, ale zablokowano mój profil, usuwając jednocześnie mój komentarz. Póki co nie kontaktowałem się jeszcze w tej sprawie z PKS-em, ale z pewnością to zrobię. Interesujące jest to, że teraz, kiedy mamy demokrację, i kiedy wolność słowa jest, a przynajmniej powinna być, standardem, usuwają Twoje wypowiedzi, i to bez podania przyczyny, gdy tymczasem w PRL-u: „Duża liczba krytycznych wpisów groziła naganą, potrąceniem premii, a nawet dyscyplinarnym przesunięciem na inne stanowisko”. Przynajmniej formalnie. Ale do czego zmierzam? Otóż jestem zdania, że na każdym profilu, który nie jest profilem prywatnym, tzn. prowadzonym przez osobą lub firmę prywatną, ale jest profilem instytucji państwowych czy samorządowych, powinien widnieć przypięty post, pod którym każdy obywatel posiadający profil na fejsie, mógłby np. przedstawić jakiś wniosek czy nawet na coś się publicznie poskarżyć. Wprawdzie można to zrobić i teraz, dodając komentarz pod pierwszym lepszym postem, ale przypięcie specjalnie do tego celu utworzonego postu, jest sprawą kluczową. Wystarczy tu wspomnieć choćby brak konieczności przewijania ekranu, żeby zapoznać się z aktualnymi wpisami czy też samemu je dodać.
W przytoczonym wyżej cytacie nie ma ani słowa o zasadności tych „krytycznych wpisów”, a właśnie od tego, czy są słuszne, czy nie, powinno zależeć, czy zostaną wyciągnięte jakieś konsekwencje, czy nie. Podobnie z wnioskami; jeśli spotkają się zainteresowaniem czytających je osób (w tym również urzędników), które z kolei mogą wyrazić swoją opinię na ich temat, dodając komentarz, to wówczas urzędnicy niejako będą zmuszeni do tego, aby przynajmniej bliżej się przyjrzeć takiej lub innej propozycji.
Oczywiście każdy w każdej chwili może skontaktować się z takim czy innym urzędem, np. wysyłając mejla, ale grupa osób, którą obejmie obieg informacji, będzie zawężony do nielicznego grona, a tymczasem im to grono jest szersze, tym większe szanse, że informacja zatoczy jeszcze większe kręgi, a to z kolei może się przełożyć na to, że wszystkie potrzeby społecznie 1/ będą realizowane 2/ w kolejności od najważniejszych do najmniej ważnych. Słowem – niech się stanie za dość zasadzie: nic o nas bez nas.

Niedawno wycięto część zieleni znajdującej się na gruntach gminnych, a w tym lipę rosnącą obok placu starej szkoły, o czym pisałem w innym wątku na tym forum. Gdyby jednak funkcjonowała taka książka, o jakiej piszę, to być może ktoś, kto akurat mieszka, lub nawet zauważył, przejeżdżając obok, że zanosi się na wycinkę, mógłby od razu zareagować, dodając stosowny komentarz. Powie ktoś, że przecież można zadzwonić czy wysłać mejla, a nawet zagadnąć pracowników. Można, to fakt, ale chyba każdy się zgodzi, że łatwiej dodać komentarz (i wywołać falę (oburzenia), która następnie może się przerodzić w konkretne działania) niż dzwonić, tym bardziej że nigdy nie wiadomo, na kogo się trafi, i czy w ogóle uda się skontaktować z kimś tzw. władnym (w określonej sprawie), a nawet jeśli, to czy nie będzie za późno. Co do zagadywania robotników, to chyba z góry można przewidzieć odpowiedź.